Göz unutsa da,
Gönül unutmuyor.
Acısıyla tatlısıyla binlerce hastanın
Öyküleri var belleğimde.
Bunların öykülerini
Behçet hastalığına karşı verdikleri savaşı
Ve doktorların özverili çabalarını
Küçük anılarla sizlere sunacağım.
Belki hüzün
Belki de sevinç dolu an’lar
Bunlar.
‘’Çok eski bir hastaydı.
Ağır göz atakları nedeniyle her iki gözünü kaybettiğinden
Bastonu ve kızının desteğiyle yıllardır kontrollerine geliyordu..
Nurettin yine bir Pazartesi muayeneye geldi bastonuyla.
Ama yanında kızı yoktu.
Tek başınaydı
Sordum;
-Kızımın bugün sınavı var getiremedi,ama zorda olsa tek başına dönmeye çalışırım…dedi.
Muayene oldu ve randevu almak için sıraya girdi.Hemen randevusunu verip sordum:
-Eve nasıl gideceksin .
-Durağa kadar biri götürebilse beni gerisi kolay dedi.
Sıranın arkasından bir erkek hasta:
-Ben durağa kadar götürürüm Çetin abi dedi…
Ve birlikte çıktılar.
Aylar sonra tekrar kontrole geldi, kızıyla birlikte.
Randevu verirken sordum:
-O gün kolay gidebildiniz mi durağa hastayla beraber.
-Çetin abi, ne durağı ne otobüsü.
O hasta taksi tuttu beni eve kadar götürdü dedi.
Nurettin, İstanbul’da hastaneye çok uzak bir semtde oturuyordu…’’
…
İçimde ,
Ruha huzur veren insanca bir davranışla karşılaşmanın
Mutluluğu kaldı geriye…
ALİ ÇETİN EZBER
